Orta halli bir kişi, yaşlı köylü vatandaşın kendi tavuklarından ürettiği yumurtaları pazarda satarken; Ona ; -"Yumurtaları ne kadara satıyorsun?" diye sordu." Yaşlı adam cevap verdi, -"Tanesi 1 lira hanımefendi" deyince, -"5 liraya 8 yumurta alacağım, yoksa gideceğim. ' ' ' Yaşlı satıcı şöyle cevap verdi: -"Gel istediğin fiyata al. Belki de bu iyi bir başlangıç olur çünkü bugün tek bir yumurta bile satamadım" Yumurtaları aldı ve kazandığını (!) hissederek çekip gitti. Süslü arabasına bindi ve arkadaşıyla lüks bir restorana gitti. Orada, o ve arkadaşı, istedikleri her şeyi sipariş ettiler. Biraz yediler ve sipariş ettikleri birçok şeyi de yemeden bıraktılar. Sonra hesabı istedi. Fatura ona 150 TLye mal oldu. 200 TL verdi ve üstü kalsın dedi Mesele şu ki, Neden her zaman muhtaç olanlardan satın aldığımız zaman güç bizde oluyor? Ve neden biz ihtiyacı olmayan insanlara karşı cömert olduk? Neden fakirin davetine gitmeyiz de zenginin davetine koşar adımla gideriz. Neden Fakire sadaka niyetiyle verdiğimiz yardımı zengine kat kat veririz. Neden Fakirden bedavaya almak istediğimiz şeyleri, zenginden istediği parayı vererek ve pazarlık dahi etmeyerek alırız. Bir yerde okumuştum. Vatandaşın birisi ihtiyacı olmasa bile yüksek fiyatlarla fakir insanlardan basit ürünler satın alır. Bazen kendisi için gereksiz şeyler alıp fazladan para öder. Bu usul kişinin çocuğunu dikkatinden kaçmaz  ve babasına, -"Neden böyle yapıyorsun.?" diye sorar. Babası şöyle cevap verir : -" Bu, insanların onurunu kırmadan, yapılan yardımdır. Evet dostlar, gerçek onurlu fakir kimseden bir şey dilenmez. Onurlu fakir yardım için devletin yardım ettiği kurumuna da gitmez. Utanır, gururludur. Onuru zedelenir. İşte böylelerini tespit edip kapılarına kadar yardım paketlerini, ihtiyaçlarını götürene ne mutlu. Gerçek yardım sever kişi işte odur. Yoksa gelsin benden istesin istediğini vereyim, demek değildir. Fakir ucuz, zengin pahalı insandır. Arkadaşı olmayan fakir, arkadaşı çok olan pahalı insandır. Gücü olmayan fakir, güçlü olan pahalı insandır. Asgari ücretli fakir, işvereni pahalı insandır. Memur fakir, meclistekiler pahalı insandır. Yüzde on ikiler ile yüzde yirmi altıları düşünün. Bir öğün yemeğe beş lira dahi vermeyen pahalı, bir öğün yemeğe on yedi lira veren fakirdir. Kapımızda bedavaya, bir öğün yemeğe çalıştırdığımız fakir; günlüğüne yüz elli lira verdiğimiz pahalıdır. İşte bu kişilerin toplumda değeri yüksek olup, fakirin ise hiç değeri yoktur. Köpeğin sokakta yedi yaşındaki saldırdığı çocuk ve ailesi fakir, özel araçla okula götürülen çocuklar pahalı. Zenginin çocuğunu sokakta bir köpek geçen haftaki gibi parçalarcasına yaralayacak, basın ve medya bu olaya bu kadar sessiz kalacak.   Fakire saldırınca köpek hayvan hakları, pahalı kişilere saldırırsa sahibi cezalı. Yok mu bu sokak köpeklerine bir dur diyecek baba yiğit. Evet, o hayvanlarınki de can, amma, ya insanlarınki can değil mi? İnsandan çok değer verilmeye başladı şu son zamanlarda hayvanlara. Hayvanları koruyucular, ne olur biraz da biz insanları koruyun ne olur, şu vahşi hayvanlardan. Hiç mi değer ve kıymeti yok bu çocukların, bu insanların…    Hayatta; iyi, birbirine saygılı, birbirinin hakkını gözeten ve  kuldan utanması olan insanlarla karşılaşmanız dileği ile...