Doğayı sevelim. Tamam da, lafla sevmek ne kadar işe yarar ki?.. Sevmeden korunamaz doğa. Doğa değil sadece,sevmediğiniz hiçbir şeyi korumazsınız..İçinizden gelmez çünkü. Yaratılıştan var bu maya. Sonra sonra kirleniyor, zamanla da kaçıp gidiyor içimizden. Doğayı sevmeyen doğaya yapılan kötülükleri umursamaz. Kendisi fenalık etmese bile fenalık edenleri eleştirmez, gündemine almaz. Gönül öyle bir varlıktır ki,şu yedi kat gök gibi,yedi yüz gök orada kaybolur. Arifler böyle tanımlarlar gönülü. Lafla sevmek ne işe yarar? Tekrar edelim: Ne işe yarar ki?.. Doğanın sahibi Allah’tır. Doğayı sahiplenmeye yeltenen Allah’ın işine ortak olmaktan hicap etmeyendir. Akarsular,ormanlar,bulutlar,çiçek deryaları,sis tüllerinin gizlediği zirveler,kanyonlar,elif elif çamlar..  Bunlar hayatımızın içinde değilse,veyl olsun artık.. Kararmış kalpler, kararan gönüller doğaya abanmakta bir sakınca görmediler, görmezler, görmeyecekler. Horoz sesini tanımayan yeni yetmeler,doğadan ne anlar ki.. Doğal ses müziktir aslında. Ne sesi olursa olsun. Yeter ki doğal olsun.. Allah doğayı insan için yarattı. Ve insan,ne için yaratıldığını hatırlamıyor bile..