Toplumun sinir uçları çok hassaslaşıyor.Zaman, her bir ferdin kendini toplumun yerine koyarak “ne oluyoruz?.” diyerek sorgulama zamanı.İletişim dili bozuluyor,selamlaşmalar,hal hatır sormalar,tebessümler çekiliyor yaşamdan. Şüphesiz sosyologlara,psikologlara,din görevlilerine düşen görev bu kertede daha bir aciliyet kesbetmiş durumda.En çok muhtaç olduğumuz gıda hiç kuşkusuz tebessüm ve hoşgörü.Sinirlerimize hakim olmak,belki daha önemli hale geldi.Ansızın patlayan bir bomba gibiler çoğaldıkça barışa,tatlı dile olan ihtiyaç,kronik dertlere yakalanmış hastaların ilaca olan ihtiyacına eş değer hale geliyor,geldi bile. Daha yakın zamanlara kadar psikolojik hastalıkların adı bile bilinmezken,bir süreden beri kuyruklar oluşmakta psikoloji kliniklerinin önlerinde. Eczanelerin müşteri portföyüne eklenen o kadar çok moralsiz birey var ki. Tebessüm,böyle netameli zamanların ilacı.”Getirisi çok,götürüsü yok”.Oysa,hiç de zor değil gülümsemek.Bir bahane bulup gülümsemeyi sanat haline getirmek,çarelerin çaresi gibi gözüküyor. Tahammülü unutmuş haldeyiz sanki. Sıkıntılar,problemler birbiri ardına çullanıyor üzerine toplumun.Her gün yeni bir sorun ekleniyor üstelik. Tahammülü ihmal etmemek galiba çarelerden biri.Öteki adı sabır..Sabırsızlık insanın başına türlü dertler açar malum.Yaratılış olarak insan her türden belaya,sıkıntıya sabır gösterebilecek bir mayaya sahip olduğuna göre,aslında çözüm formülü hepimiz için vardır diyebiliriz öyleyse. İnsan,insan olarak yaşayabilmeyi becerebilir.Bütün iş burada odaklanıyor. Başı sıkışan birine yardım etmek,İslam’ın başat emirlerinden biri.Sevabını Allah’tan beklemek şartı ile kim birine yardımcı olursa,başkasına değil ancak kendisine yardım etmiş olmaz mı?..İşin aslı bu değil midir?.. Komşuluk ilişkileri ne zamandır askıya alınmış durumda. Akrabalar arası hukuk artık çalışmıyor.Arkadaşlık denilen sosyal kenetlenme ahlakı,bir zamandan beri tatile çıkmış durumda. Çoğaltma yarışı en öne geçti.Herkes herkesi çoğaltamaya adeta teşvik ediyor. Mal ve makam hırsı hayatımızın merkezini işgal ettiği için başımıza mahvedici bir çok bela geldiğini görmek icap ediyor.Hastalık doğru teşhis edilirse,çaresi de mümkün hale gelebilir.Çoğaltma hırsı, birbirimizi kollama,koruma ahlakına dönüşmedikçe topumuzun helaki olabilir. Hayır yapmayı çoğaltmak için seferber olunmalı.Mal biriktirmek yerine sevgi biriktirmek..dünyaya tamah etmek yerine faniliği merkeze alarak gönül onarmaya yönelmeli herkes. Sabır.. Bütün dertlerin ilacıdır. Hoşgörüyü birbirimize çok görmeyelim. Selam ve kelam eksikliğinin faturası işte önümüzde. Zorluklara karşı direnmek,hepimizi rahatlatır aslında. Birey,kendini toplumun yerine koyarak empati sürecine girmeli.Toplum bireylerin bütünüdür.Her fert,kendini sorgulasa,sorunlar bitmez belki,fakat asgariye iner. İNSAN İNSANIN KURDU DEĞİL,İNSAN İNSANIN YURDU OLMALI. Belki en önemlisi umutlu olmak.Umutsuzluk bütün dertlerin başıdır. Sakınmak gerekir.”ALLAH’TAN ÜMİT KESMEYİNİZ.”