Günlük hayatta sıkça görülen bir durum: Her hangi bir konu üzerinde konuşurken,hele ki tartışırken bir türlü dengeyi tutturamamak. Uçlarda dolaşarak ağzına geleni hiç düşünmeden boşaltmak.Hatta galiz cümleler,yakışıksız,çirkin kelimeler sarf etmek.Muhatabı hiçe saymak.Ölçüp biçmeden,tartmadan hislere yenik düşerek gönül kırmak.Dahası hakaret etmek.Hatır-gönül demeden rastgele atış yapmak.. Konuştuğu kişinin onurunu hiçe sayan,aslında kendisini hiçe sayandır.Neticede hepimiz etten ve sinirden yaratıldık tamam ama özdenetim diye bir şey yok mudur?Vardır. Öyle ise sözlerimize en sade manası ile dikkat etmek,aynı zamanda ahlakın da bir icabı değil midir?.. En çok da politika ile ilgili tartışmalarda,konuşmalarda pot kırılıyor.Hislere mağlup olunuyor.Öfke kontrolü diye bir derdimiz olmalı oysa.Dünya bizden ibaret değil. Herkesin kendine göre bir şerefi,bir inancı,bir görüşü olduğuna göre,saygı ve itidali gözetmemek hangi mantığa,hangi akla sığar? Siyasi mevzulardan devam edelim: Mesela,X Partili bir vatandaş,partisini savunurken itidali,sağduyuyu elden bırakmamalıdır.Öteki partiler üzerinde değerlendirme yaparken,denge noktasını hiç unutmamalı.Hangi partiden olursak olalım,dengemizi koruyalım.Kalp kırmadan konuşalım. Bir kısım insan,partisini adeta din yerine koyup gardını ona göre alıyor. Bunun devamı ise bir yığın abuk laf salatası.Sert,yüksek tonlu ses ile budamaya dönüşen bir tutum,hiçbir fayda temin etmez.Muhatabı etkilemenin yolu,hırçın sözler sarf etmek değil,aksine rahat,emin ve ikna edici bir duruş sergilemektir. Partili, partisinin tüm görüşlerini,tüm icraatlarını veya söylemlerini tümden benimsemek yerine,aklın ve sağduyunun süzgecinden geçirmeli,kabule layık değilse,tereddüt etmeden eleştirmelidir. İnsan hataları ile insandır.Partiler de öyledir.Hatasızlık Allah’a mahsustur. Beşer şaşar,zaman zaman. Muhalif olunan partiyi hemen her şeyi ile tümden reddetmek,taraftarlarını veya mensuplarını rencide eder. Keza,mensubu olduğu partinin her görüşünü kabul eden yanlışlardan bir türlü kurtulamaz. Hata üstüne hata,gaf üstüne gaf yapmaktan beri kalamaz.Katı bir dil,en yumuşak kalbi bile buz gibi soğutur. Kaş yapayım derken göz çıkarmak.Bu kadim atalar sözünü hepimiz biliriz. Biliriz ama ati olduğumuz çizgiyi ölümüne savunmaktan geri durmamayı bir marifet sayarız.Halbuki,yanlışa yanlış demek,insan olmanın gereğidir.Kim olursa,olsun hangi parti veya şey olursa olsun bu hakikat değişmez. Şimdi eskimiş sayılıyor ama makulden ayrılmamak lazım gelir.Saf ve bozulmamış akıl,insanı yanlış yönlere gitmekten kurtaran önemli bir aygıttır,dahsı kadri bilinmeyen büyük bir nimettir.Allah,ne kadar manalı buyurur. Şöyle: “Aklınızı kullanın. Eğer kullanmazsanız,üzerinize Şeytan pisliği saçarım..”(Yunus Suresi,ayet 100). Bu İlahi uyarıyı akılda tutan,doğru çizgiden kolay kolay taviz vermez. Hangi mevzu olursa olsun,hangi parti,hangi meşrep,hangi tarikat olursa olsun,tümü ile hatasız,bütün ile yanlışsız olamaz. Dilini kontrollü kullanan,beladan emin olur. Beladan emin olan,huzur bulur..