Emr-i bil’mâruf, Nehy-i anil’münker; İyiliği emir, kötülükten men; En mühim vazîfe müslüman için Aslâ câiz değil ihmâl göstermen!   Âlimlerimizden kimisi, hattâ; Otuz üçüncü farz der; kesin, kat’â Ve de uygulamak; şeksiz, mutlakâ; Kitapta, Sünnette böyledir ferman!   Elbette ki önce nefsinden başla İçindeki mel’un şeytanı taşla Duyguları arıt, gözünde yaşla Mümkün olmaz zîrâ gayrıyı dermen…   Değişmez ne çelik ne çocuk, soyun Örneklik etmezse ahlâkın, huyun Sen öncü olmazsan, tüm dünyâ koyun Gerekir en büyük gayreti vermen…   Yoksa vahşet alır gider başını Hiç kaâle almaz hem gözyaşını Çalar çocuğunu, öz kardaşını Küfrün hizmetinde yapar Süpermen!   Câhiliye hortlar, rezâlet artar Herkes ilkeleri putlarla tartar Arsızlık yüzlerde hicâbı yırtar Ayıplanır açıksız kisveye girmen!   Köhne düzenleri canlanır baştan Heykeller granit, tavırlar taştan Gözler ağlar-durur, kanlanır yaştan; Bulamazsın öze dönmeye derman!   Yolundan ederler, yolsuz kalırsın Kanadın kırılır, kolsuz kalırsın Mânâda parasız, pulsuz kalırsın Hayâl olur ebedî, mutluluk görmen!   İşte ortadadır bugün manzara Ekranlar hep dehşet verir nazara Ecnebî ürünler gelir pazara Çalışamaz suyu kesik değirmen!   Onlar yapar-durur yapacağını Çaktırmadan süsler, tapacağını! Açtırır kolunu, hem bacağını Zevklerine göre olur seğirmen!   Güzelsin der, mankenliğin kastına Suyu döker, mey doldurur testine Her türlü pisliği salar üstüne Ses etsen de çâre olmaz bağırman!   Sabır lâzım; her şeyin bir zamânı Gelmeden ayrılmaz sapın samanı Beklemek belki işin en yamanı Bükmeden mümkün mü ipi eğirmen?   Nûrânî ozana düşen söylemek; Nasihat mi? Belki gönül eylemek! Ne haddine kimseleri paylamak?! Esas olan hikmet ile çağırman!...