Kahret bunları Yâ Rabb, ya bize güç ver;  Hayâtın anlamı, ne bu hâl ile?  Doğu Türkistan’da yanar sîneler  Merhamet beklemek, ummak nâfile!    “Çin işkencesi” denmemiş boşuna  Akla gelmedikler gelir başına  Hiç aslâ bakmazlar gözün yaşına  Çekilen târifsiz; nedir ki çile?    İşkencenin bin bir türlü çeşidi  Bura hep karanlık, denmez ışıdı  Bu yükü kardeşler nasıl taşıdı?  Nerde anne-baba, nerde âile?    Her yer darmadağın, haraptan öte  Demezler sabidir: ninedir, ata!  Her yanlarda zulmün ateşi tüte;  Soykırıma tâbi Türk tamâm ile!    Kapılara kilit, virüs bahâne  Her taraf işkence, her yer virâne  Evleri yakarlar, kapalı hâne!  Hiç hayat mümkün mü bu ahvâl ile?!    İnsan eti yemek burda çok normâl  Türk çocuğu bir av, değil anormâl  Kaçırır, boğazlar; âdetâ bir mal!  Tanışmadan gider bir masal ile!    Yok etmeye kasdetmişler ırkımı  Ağlatırlar, söyletmezler türkümü  Bırakmazlar, göstereyim farkımı  İnsanlıktan açtırmazlar söz bile!    Birleşmiş Milletler; işte bir leşmiş!  Bir de gidip tam zirveye yerleşmiş  Müslümana işkenceye körleşmiş;  Dünyanın başına bunlar gâile!    Yâ Rabb; hep böyle mi gidecek devran?  Batı göz yumuyor, gizliden hayran!  Ey İslâm Dünyâsı, gör artık, davran  Bir çâre araştır şu mesâile…    Yâ Rabbi, ne olur, Sen medet eyle  Ne onlar, ne bizler; nereye böyle?  Ne gün buluşacak ümmet neşeyle?  Ya bize güç, ya emir Azrâile!...