Kendine has, her makamın nağmesi; Nihâvend dizisi rast olur sanma… Güzeller içindir gözün değmesi; Gamsız bîgâneler hast’olur sanma…     Sevdâya düşmeden, yanmaz yürekler Lezzet-i hicrâna kanmaz yürekler Vuslatı bir gâye sanmaz yürekler Dertsizi, yara'na dest olur sanma…     Leylâ’sı olmayan Mecnûn olur mu? Çölün ateşinden memnûn olur mu? Çilesiz; efsâne-efsûn olur mu? Nasipsiz nâdânı mest olur sanma!     Dertler birer lütuf özge kullara; Meyve eziyet mi yüklü dallara? Besmelesiz çıkılırsa yollara; Nefisten günâha rest olur sanma!     Yaşayıp gidersen yönsüz, âvâre Sonunda kalmak var; nâçar, bîçâre Nûrunu kaybeden varıyor nâre Hep gülen şeytanı dost olur sanma!     Selîm duygu gerek, hem akl-ı selîm “Yevme lâ yenfau”da, kalb-i selîm Güzele varmaksa, güzel gidelim Eğrilikle, doğru kast olur sanma…     Yıldızlara yol bul çökmeden dağlar Sîretinde edep, sûretinde ar İyilikler nurdur, kötülükler nâr Günâhı kendine jest olur sanma!     Gönül makâmını geçme meyânsız Hayâtını yaşa zarar-ziyânsız Başa gelen, geldiğinde apansız Tekrardan bir daha test olur sanma!...     Nûrânî, gayreti bırakma elden Fayda gelir sanma yabandan elden Ayrılma doğrudan, şaşma güzelden Çakal derisinden post olur sanma!...